‘ THE MOST BEAUTIFUL THINGS IN OUR LIFE
ARE NOT THINGS. THEY’RE PEOPLE, AND PLACE
AND MEMORIES, AND PICTURES.
THEY’RE FEELING AND MOMENTS
AND SMILES AND LAUGHTER. ‘

เม็ดฝนหยดเล็กๆ ร่วงลงมากระทบหลังคารถ
มือที่ยืนออกไปรับลมทีแรก ตอนนี้เปียกชุ่มเสียแล้ว
กลิ่นไอชื้นจากดินลอยคลุ้งไปทั่วถนน ใบไม้เปลี่ยนสีเข้มขึ้น และดูมีชีวิตชีวาด้วยหยดน้ำที่ฉาบเอาไว้ ไม่นาน ภาพที่เคยชัดเจนก็เริ่มขุ่นมัวเพราะหมอกที่ลอยต่ำลงมาตามน้ำฝน รถค่อยๆ ลดความเร็วลงจากเดิม มีเพียงเสียงฮั่มเนื้อร้องของพวกเราตามเพลง Norah Jones และพี่ธีร์ ไชยเดช กล่อมบรรยากาศให้นุ่มนวลขึ้นไปอีก

Love me tender, love me sweet
Never let me go
You have made my life complete
And I love you so.

—Norah Jones

เราออกเดินทางจากกรุงเทพ มุ่งหน้าสู่เชียงใหม่ด้วยการตัดสินใจแบบคิดแล้วก็ไปเลย เก็บกระเป๋า เอาผ้าห่ม ขนมขึ้นรถ ครั้งนี้เราแทบจะหอบทุกอย่างไปด้วยเพราะเราขับรถ Chevrolet Trailblazer ไปกันเอง รถกว้างเหมือนกับบ้านเคลื่อนที่ ตัวเครื่องขับแล้วนุ่ม ทำให้เรานอนหลับระหว่างทางอย่างสบายเลย

ฝนโปรยปรายลงมาตั้งแต่แรกที่รถยังไม่ทันพ้นกรุงเทพดี เราขับมาเรื่อยๆ ผ่านจังหวัดต่างๆ เปิดเพลงตามคำขอของแต่ละคน พูดคุยกันไปเรื่องนู้นที เรื่องนี้ที มีทั้งสาระ และไม่มี กินขนมที่ตุนมาไปด้วยเพลินๆ จนรู้ตัวอีกทีเราก็เข้าจังหวัดมาจนถึงลำพูนแล้ว
ฟ้าที่เคยมืดเริ่มเปลี่ยนสี แสงสีส้มของพระอาทิตย์กลับมาทำหน้าที่อีกครั้ง แสงสว่างทำให้เรามองเห็นข้างทางได้ชัดเจนขึ้น ถนนทอดยาวไปข้างหน้ามุ่งผ่านภูเขาสีเขียวไปลูกแล้วลูกเล่า

ทุกคนหันมาพูดเบาๆ ต่อกันว่า
“good morning”

MAY EVERY SUNRISE HOLD MORE PROMISE,
AND EVERY SUNSET HOLD MORE PEACE.

เรามาถึงเชียงใหม่กันแต่เช้า แต่ด้วยความเหนื่อยล้าจากระยะยาวอันยาวไกล จึงขอนอนพักเอาแรงกันก่อนสักหน่อย หลังจากนั้นค่อยเดินทางขึ้นดอยอินทนนท์กันต่อ

บ่ายโมงนิดๆ หลังจากพักจนได้พลังกลับมากันเต็มที่แล้ว เราก็เตรียมข้าวของ ขนมคบเคี้ยว และเริ่มออกเดินทางไปดอยอินทนนท์ จากเส้นทางเมืองค่อยๆ เปลี่ยนไป เมื่อรถวิ่งมุ่งขึ้นดอย

ทางคดเขี้ยวไปตามสันของภูเขา และเพราะเป็นช่วงฤดูฝน ต้นไม้น้อยใหญ่จึงแตกหน่อกันเขียวชอุ่ม ข้างทางที่เป็นเนินหินก็กลายเป็นกำแพงต้นมอส อากาศเย็นพัดเอาโอโซนผ่านหน้าต่างเข้ามาสู่ปอดพวกเราแบบชื่นฉ่ำใจ

I’m happy that I’m sad
the worst case I’ve ever had
of the blues
you make me blue

—The Living Sister

ด้วยหมอกที่หนาขึ้นเรื่อยๆ ทำให้มองทางไม่สะดวกนัก เราเลยจอดรถแวะพักกันข้างทาง รอให้ฝนซาลงสักหน่อยก่อนจะดีกว่า เราจัดแจงพับเบาะให้กลายเป็นที่นั่งยาว ผ้าห่มผืนหนาถูกนำมากางรองเป็นเบาะนุ่มๆ แล้วเราก็ซุกตัวกันอยู่ในนั้น และเพลงก็คลออยู่ไม่ขาดสายสลับกับเสียงฝน อากาศด้านนอกที่หนาวขึ้น แต่พวกเราที่ขดตัวกันอยู่ด้านในนั้นอุ่นสบาย ที่หน้าต่างเกิดเป็นไอหมอกเกาะไปทั่วทั้งตัวรถ เรานั่งอ่านหนังสือ นอนเล่นกับคุณบลู(แมว) และไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไปเลย

Doi Inthanon ; Chiang Mai

เมื่อฝนซาและหมอกจางลงบ้างแล้ว เราจึงออกเดินทางต่อ ขับรถมาได้สักพัก เราก็มาถึงที่สูงสุดของแดนสยาม มาเชียงใหม่ก็หลายหน ได้ขึ้นมาดอยนี้ก็ไม่น้อยครั้ง แต่ไม่เคยคิดเลยว่าดอยอินทนนท์จะตรึงใจได้ขนาดนี้ ฤดูฝนทำให้ป่าเขียวชุ่มมีชีวิตชีวาอย่างที่เราไม่เคยเห็นมาก่อน ต้นไม้สูง ใบหนาสีเขียวไล่เฉดตั้งแต่อ่อนไปจนแก่ เฟิร์นและต้นมอสขึ้นปกคลุมเปลือกไม้ ก้อนหิน หรือแม้แต่ทางเดินที่เราย่ำเต็มไปหมด ไม่ต่างกับมีคนเอาพรมนุ่มๆ มาปูไว้ และหากมองใกล้ๆ จะเห็นหยดน้ำเล็กๆ เกาะอยู่ตามผิวต้นมอส ใบไม้ ใบหญ้าไปทั่ว

Thongma Studio ; Chiangmai

ทองมาสตูดิโอ ร้านที่รวบรวมของตกแต่งบ้าน และมีอาหารให้ทานด้วย เราเห็นร้านนี้ผ่านตาหลายครั้ง รูปปั้นครึ่งตัวเรียงงรายคู่กับกระบองเพชรต้นใหญ่ ทำให้เราเรียกร้องจะมาให้ได้ในครั้งนี้

และก็ไม่ผิดหวัง ร้านนี้สวยมาก ตั้งแต่ก้าวเข้ามา รูปปูนปั้นโดนจัดวางอยู่ทั่วบริเวณสวนในร้าน การตกแต่งด้านในทำให้เรานึกถึงร้านอาหารฝั่งยุโรป บรรยากาศอบอวนไปด้วยงานศิลปะ และยังมีอาหารให้เราเลือกเยอะแยะมากมาย เราใช้เวลาสั่งอาหารครู่นึง แล้วผลัดกันไปเดินเล่น ถ้าใครมาเชียงใหม่ อย่าลืมแวะเวียนมาที่ร้านนี้กันนะ บรรยากาศสบายๆ อาหารก็อร่อย

Hotel des artist ; Chiangmai

ห้องนอนของเรามีหน้าต่างบานใหญ่ ทำให้มองเห็นชานด้านหน้าที่จะมีนั่ง ไว้ให้เรานั่งคุย กินลมชมบรรยากาศ แต่หากอยากได้ความเป็นส่วนตัวก็จะมีบานพับเลื่อนมาปิดไว้อีกที

เตียงนุ่มๆ และการตกแต่งในโทนสีเข้มๆ สีเทาตัดกับสีน้ำเงินเข้ม โต๊ะ ตู้ เตียง และวัสดุที่เลือกใช้บ่งบอกถึงรสนิยมที่ดีเยี่ยมไม่น้อย

พอฝนตก ยิ่งทำให้การพักผ่อนของเราสมบูรณ์แบบ เราแทบไม่อยากก้าวออกจากโรงแรม เพราะมันสบายและสงบมากจริงๆ แค่เพลงที่เปิดจากลำโพง หนังสืออีกสักหนึ่งเล่ม และมีเพื่อนอยู่ข้างๆ เท่านี้ก็พอแล้ว สำหรับวันหยุดสั้นๆ แบบนี้

เวลา 4 วัน 3 คืน ในเชียงใหม่รู้สึกว่าช่างผ่านไปไวเหลือเกิน แต่ก็สามารถชาร์จพลังของเราให้กลับมาสู้กับความวุ่นวายในเมืองได้อย่างเต็มเปี่ยม เราขับรถกลับกรุงเทพกันอย่างไม่รีบร้อน บอกลาภูเขาและทุ่งนา ภาพด้านข้างค่อยๆ เปลี่ยนไปกลับมาเป็นเมืองใหญ่ที่เราคุ้นเคยๆ คงเป็นความรู้สึกที่หาจากการนั่งเครื่องบินไม่ได้ มันคงเป็นเสน่ห์อีกอย่างนึงของการขับรถทางไกล เพราะสิ่งสำคัญกลับไม่ใช่จุดหมายปลายทาง แต่เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างทาง คนที่อยู่สร้างความทรงจำด้วยกัน

และยังคงคิดถึงอยู่ทุกวัน ขณะนี้ก็เช่นกัน คิดถึงสายฝน เมฆหมอก ต้นไม้ ทุ่งนากว้าง ภูเขา คิดถึงเพื่อนที่ร่วมเดินทางไปด้วยกัน เพลงที่เปิดในรถ เสียงโวยวาย หัวเราะ เรารับรู้ได้แต่เพียงทุกช่วงนาทีผ่านเราไปนั้นมีแต่ความสุข

เชียงใหม่ไม่เคยน่าเบื่อเลย ไว้มากันอีกนะ : )

รัก,

Abovethemars